Lęk to dominująca emocja w twórczości Miłosza Wnukowskiego; determinuje ona jego wybory artystyczne i kieruje narracją. Prace artysty wyrastają ze społecznego niepokoju i są próbą zmierzenia się z zastanym lub też zmieniającym się porządkiem. Obrazy Wnukowskiego odsłaniają przestrzeń, w której odbiorca konfrontuje się z kruchością świata oraz mechanizmami opresji, wpisanymi w jednostkowe oraz zbiorowe doświadczenie.

Wnukowski odwołuje się między innymi do żywiołu ognia, który traktuje jako siłę paradoksalną: niszczącą, ale i oczyszczającą, dynamiczną i życiodajną. Natura pełni tu rolę zarówno scenerii, jak i aktywnej uczestniczki; jest krajobrazem, który pamięta, reaguje i powraca, ujawniając fragmenty pęknięć i nowych napięć. Artysta traktuje ją jako świadectwo procesów, które stale się odnawiają, choć nigdy w tej samej formie.

Wystawa Brzask koncentruje się na momencie przejścia  –  chwili zawieszonej między poczuciem rozpadu a możliwością odrodzenia. Prezentowane obrazy to fragmenty rzeczywistości wyjęte z linearnego czasu i funkcjonujące na jego peryferiach. Ich niejednoznaczność wyznacza granice świadomości, gdzie ścierają się wizje zniszczenia i nowej kreacji, a napięciu temu towarzyszy nieustanna próba dążenia do odzyskania równowagi.

Prace Wnukowskiego rezonują ze współczesnością, w której przemoc powraca w coraz bardziej oswojonych formach, naruszając fundamenty poczucia bezpieczeństwa. Artystę interesuje jednak nie tyle sam zapis tego stanu, ile emocjonalny przepływ  – uwolnienie lęku, pozwalające choć na chwilę odzyskać wewnętrzny spokój. To, co zniszczone, nie zostaje tu ostatecznie przekreślone, lecz trwa w stanie oczekiwania. Nadzieja staje się w tym ujęciu nośnikiem siły niezbędnej do wyciszenia i oswojenia niepokojów płynących z chaosu rzeczywistości.

Brzask jest obietnicą końca i początku.